Pero kung ako ang sasabihan niyan, hindi ako maniniwala.
Bakit? Hindi ba nagfe-fade ang love? Hindi ba napapagod ang puso nila sa kakahintay?
Siguro mas dapat diyan ang.. mamahalin kita o hihintayin kita “hangga’t kaya ko”.
Mag set dapat ng limit. Hindi naman kasi nageexist ang forever.
Lahat naman ng bagay may ending.
“I am no one special. Just a common man with common thoughts. There are no monuments dedicated to me and my name will soon be forgotten. But in one respect I have succeeded as gloriously as anyone who ever lived. I've loved another with all my heart and soul and for me that has always been enough.”
Naisipan kong buksan yung email na sinend sakin ng friend ko 2 years ago. Biruin mo yun. After 2 years dun pa lang ako sinipag na buksan yung mga emails niya. Actually wala naming message dun puro pics lang. Ewan ko ba at bakit pics yung naisipan niyang isend sakin. Akala niya ba hindi ako marunong magbasa? Haha. Pero ok na naman yun. Nakwento ko lang. Ngayon naman talagang nag memessage na kami sa isa’t isa. And masarap pala magkaroon ng friend na hindi taga Philippines. Yung taga ibang planeta. Kasi nasasabi ko yung mga problema ko sa kanya kasi kanino niya naman iba-blab di ba. Hehe.
Pasukan na bukas. Gising ng maaga ha.
Labels: blah blahs
